Boeklancering achter de schermen

Zo ziet angst eruit als je erin gelooft

Na 4 jaar trainen alsof het iedere dag klaagvrije maandag is was het zover. Op maandag 27-1 was de boeklancering van mijn boek Klaagvrije maandag, 7 sleutels voor een rijker leven. Ik geef jou een persoonlijk inkijkje achter de schermen om te laten zien hoe angst je kan verlammen maar vooral hoe je mét angst het mooiste creëren kunt.

Deze dag startte met een interview bij radio Veronica, daarna was de signeersessie en ’s avonds de klaagvrije maandagshow.

Klaagvrij bij Giel Beelen

Ik ben vanaf 2.30u wakker, het lukt me niet meer de slaap te vatten.

Om 7u sta ik in de studio met Giel Beelen, een bijzondere ontmoeting na het eerste interview in 2015. Destijds was er de eerste Klaagvrije maandag op Facebook waar veel mensen aan meededen nadat Giel me in de uitzending haalde. Het was ook de dag dat ik besloot te doen alsof het iedere dag klaagvrije maandag is en dáárover een boek te schrijven. Nu, 4 jaar later, is het af en werd de cirkel rond door live bij Giel te zijn en het eerste boek aan te bieden.

Vervolgens reed ik naar het café waar ik 5 tot 7 dagen in de week zat in 2019 en het boek schreef. Daar was de signeersessie, ik ging er eerst in de make-up. Super fijn allemaal. Toen kwamen er enkele afmeldingen voor de Klaagvrije maandagshow die avond. Er kwam een enkele nieuwe aanmelding bij na het interview bij Radio Veronica die ochtend maar niet wat ik verwacht had.

Innerlijke criticus aan het stuur

Ik dacht thuis even een paar uurtjes tot rust te komen, siësta, bijslapen voor de show. Maar dat ging niet. Ik raakte compleet van de kaart.

Daar was angst. De innerlijke criticus kwam aan het woord en dit keer geloofde ik het: ‘vanavond zal blijken dat het niks betekent wat je doet’ en: ‘krijgen ze toch gelijk’ (enkele mensen die dit soort uitspraken in realiteit deden in mijn leven of anderszins zich negatief over me uitlieten maar heel dichtbij me stonden) Ik had de Vorstin afgehuurd in Hilversum en dacht dat er te weinig mensen voor de (dan te grote) ruimte zouden komen. Ik zag een dikke afgang voor me. Overigens gaat sleutel 4 voor een rijker leven volledig over de innerlijke criticus in het boek.

Ik waste de make-up van mijn gezicht en lag op de bank.

Mijn lijf voelde ziek, het leek alsof ik koorts had. Vroeger zou ik hiervoor ‘duiken’. Erkennen dat het allemaal niks was wat ik deed met m’n leven. Makkelijker. De criticus gelijk geven. Even stond ik voor de keuze om te cancelen.

Ik appte deze foto van hoe ik erbij lag naar Erik Jumelet die de avond zou vastleggen op film met de reactie: ‘het is vast een verkeerde beslissing geweest om te investeren in je actie vanavond want ik lig er nu zo bij. Ik voel me slecht.’ Alsof je een hert in de koplampen ziet kijken.

De klok tikte verder. Inmiddels was het 2 uur later en toen belde ik huilend Ineke Hurkmans. Zij zou die avond mensen empoweren met haar Jump movement. Ik deed daar iets wat cruciaal is om te doen als je je bar slecht voelt: een lijntje leggen met iemand die je vertrouwt, uitreiken naar buiten.

Mijn grootste angst werd nu toch echt werkelijkheid. Dacht ik. Geloofde ik. Het gesprek deed ’n beetje goed. Ik kon zelfs als een boer met kiespijn zeggen: ‘het wordt niet de klaagvrije maandagshow maar de ‘naar de kloteshow.’

Met de angst aan de hand

Het was tijd om te vertrekken naar de Vorstin in Hilversum. Ik kon het echter niet op wilskracht. Die reserves had ik niet en ik wil niet leven met de ‘zweep erover’ om ‘mezelf ertoe te zetten.’

Dus ging ik mét de angst aan de hand, de auto in. Aanwezig, middenin het ongemak (sleutel 5 voor een rijker leven, in mijn boek Klaagvrije maandag).

Om 19u zouden de deuren openen voor de deelnemers, ik kwam om 17u aan. En ik had er he-le-maal geen zin in. Dat had ik nooit gedacht. Mijn drumdocent Kevin Smal stond al bij de artiesteningang met een glimlach. Ik zei: ‘ik ga je een knuffel geven én huilen. Ik voel me zó slecht én ik heb er helemaal geen zin in.’

We gingen naar binnen. Ik mét de angst.

Mét het nare gevoel. In aanwezigheid. Zonder mezelf te forceren.

Terug in een liefdevol hart

Ik had 2 uur lang de tijd om te landen in mijn hart. En dat deed ik. Terwijl Jackie Teerenstra en Andy Janssen hun soundcheck deden, de technici hun ding, Kevin alles klaarzette (waarbij ik nog de lead nam om hem te vragen het te verplaatsen naar de andere zijde van het podium). Marieke van Dam was m’n buddy en coach de dagen ervoor. Ze haalde een salade voor me en liet me verder met rust.

Met een hand op m’n hart be

woog ik rustig op het mooie lied van Jackie. Je ziet het in dit filmpje (klik op afbeelding).

Een uur voor de deuren open gingen zei Kevin: we moeten wel even drummen nog he?

En dat deden we. En als het ‘mis’ gaat met het drummen in zijn bijzijn dan voelt dat nooit als ‘mis’. Dat zag ik in het filmpje wat ik gisteren ineens ontdekte. Zonder publiek.

Hierna voelde ik me beter. Geland. In vertrouwen. In contact met mezelf en ‘mijn team’.

De klaagvrije maandag show must go on

Een kwartier voor opening vroeg ik mijn team bij me op het podium en vroeg ze allemaal de schoenen uit te doen en die uit te houden. Dat wilde ik ook van de deelnemers de hele avond. Landen.

De armen over elkaars schouders, in een cirkel. Ik zei: ‘ik wil dat we nu even uit de taken komen. Jullie zijn druk bezig alles klaar te maken voor opening maar nu is het tijd om te landen. In jezelf. En te voelen waar je het ook alweer voor doet. Want je doet het niet voor mij. Ieder draagt iets bij vanuit zijn/haar passie.’

We bleven stil en landden … En toen vroeg ik ieder 1 woord te geven om daaraan geluid te geven.

Erik voegde er nog een doeltreffende oefening aan toe voor ons allemaal om even alles los te schudden.

En toen konden de deuren open.

Creatiekracht pur sang

Het werd éxact de avond die ik voor me zag toen ik mezelf toestond te visualiseren hoe zo’n avond toch op z’n mooist kon zijn. Als een begrafenis bij leven. Zo’n avond waarbij iedereen zich gedragen voelde in een veld van liefde, besefte wat er eigenlijk écht toe doet en er helemaal mocht zijn.

Op de terugweg in de auto zei een vriend: heb je gezien dat exact het juiste aantal mensen er was? Er was welgeteld 1 stoel over.

En het ging niet om die stoel i know. Het was exact wat het zijn moest. Alles.

Zo’n 40 mensen met een mooie verbinding die ontstond.